داراییهای‌ نامشهود

استاندارد حسابداری‌ شماره 17 داراییهای‌ نامشهود باید با توجه‌ به‌ ”مقدمه‌ای‌ بر استانداردهای‌ حسابداری‌“ مطالعه‌ و بكار گرفته‌ شود.

(تجدید نظر شده 1386)

هدف

1. هدف‌ این‌ استاندارد، تجویز نحوه‌ حسابداری‌ داراییهای‌ نامشهود است‌. موضوعات اصلی‌ در حسابداری‌ داراییهای‌ نامشهود عبارت‌ از معیارها و زمان‌ شناخت‌ دارایی‌، تعیین‌ مبلغ‌ دفتری (شامل‌ هزینه‌ استهلاك‌) و موارد افشاست.

دامنه‌ كاربرد

2. الزامات‌ این‌ استاندارد باید در مورد حسابداری‌ تمام‌ داراییهای‌ نامشهود بكار گرفته‌ شود مگر اینکه به موجب استانداردی دیگر، نحوه حسابداری متفاوتی، الزامی شده باشد.

3. این استاندارد ازجمله در موارد زیر کاربرد ندارد:

الف‌. سرقفلی‌ ناشی از تركیب‌ تجاری‌ (به‌ استاندارد حسابداری‌ شماره‌ 19 با عنوان ترکیبهای تجاری مراجعه‌ شود).

ب. حق امتیاز معادن و مخارج اکتشاف، توسعه و استخراج معادن، نفت، گاز طبیعی و منابع مشابهی که احیا‌شونده نیست.

ج. اجاره‌ها (به‌ استاندارد حسابداری‌ شماره‌ 21 با عنوان حسابداری اجاره‌ها مراجعه‌ شود).

د. داراییهای نامشهودی که در روال عادی عملیات واحد تجاری به قصد فروش نگهداری می‌شود (به استانداردهای حسابداری‌ شماره‌ 8 یا 9 با عناوین‌ حسابداری‌ موجودی‌ مواد و كالا و حسابداری‌ پیمانهای‌ بلند‌مدت مراجعه شود).

ﻫ. مخارج قبل از بهره‌برداری (به استاندارد حسابداری شماره 24 با عنوان گزارشگری مالی واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری مراجعه شود).

و. داراییهای نامشهودی که طبق استاندارد حسابداری شماره 31 باعنوان داراییهای غیرجاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده، به طور مستقل یا در قالب یک مجموعه واحد، به عنوان نگهداری شده برای فروش طبقه‌بندی شده است.

4. این استاندارد همچنین برای مخارج تبلیغات، آموزش، تحقیق و توسعه بکار می‌رود. فعالیتهای تحقیق و توسعه در راستای توسعه دانش است. بنابراین، اگرچه این فعالیتها ممکن است منجر به ایجاد یک دارایی با ماهیت عینی گردد (برای مثال نمونه‌سازی یک محصول)، اما عنصر عینی دارایی نسبت به وجه نامشهود، یعنی دانش مستتر در آن، در درجه دوم اهمیت قرار دارد.