انواع بدهی در حسابداری. اگر بخواهیم تعریف درستی از بدهی در حسابداری داشته باشیم بدین صورت است که مقدار و میزان مبلغ پولی که یک نهاد یا سازمان یا شرکت باید به سازمان های دیگر پرداخت کند بدهی (Liability) نام دارد. به عبارت دیگر ادعایی که سازمان های دیگر نسبت به دارایی های یک سازمان دارند بدهی نامیده می شود. بنابراین اگر یک شرکت نتواند و قادر نباشد که بدهی های خود را با طلبکارانش صاف کند و آن ها را راضی کند طلبکاران آن سازمان می توانند اموال آن را به نفع خود مصادره کنند و یا شرکت را مجبور کنند دارایی های خود را بفروشد تا بدهی خود را پرداخت کند، قوانین هم به طلبکاران این اجازه را می دهد.

تصور کنید یک شرکت برای اینکه دارایی ها یا محدوده خود را گسترش دهد در پی خرید تجهیزات بزرگ یا یک ساختمان است. طبیعتا شرکت ها برای تامین مالی این مبلغ ترجیح می دهند به جای پرداخت مستقیم از وام استفاده کنند. بنابراین از آن پس شرکت باید برای بازپرداخت وام اقدام کند و بدین ترتیب شرکت به بانک بدهکار می شود.

حساب های بدهی با استفاده از یک تراز اعتباری مشخص می شوند. یعنی اینکه در سمت چپ یک تراز حساب ستون هایی به شکل T ایجاد شده است که توازن حساب را کاهش می دهند (ستون اعلان های بدهی) و در سمت راست این ترازنامه ستون های اعلان های اعتبار قرار داده شده که باعث افزایش توازن حساب می شود.

حساب هایی که اعتباری هستند تعادل اعتباری دارند. به عبارت دیگر نکاتی که در سمت چپ در ستون های اعلان های بدهی یک حساب T تعهد بیان می شود حساب کاربری حساب جاری را کاهش می دهند و نکاتی که در سمت راست نوشته می شوند تعادل حساب را افزایش می دهند.

پیشنهاد می کنم نرم‌افزار حسابداری برهان را که تمام ویژگی های استانداردهای حسابداری در آن رعایت شده است را هم بررسی بفرمایید.

انواع حساب های بدهی چیست؟

برای حساب های بدهی به انواع مختلف می توان تقسیم بندی آنها را انجام داد اما معمولا سیستم های حسابداری، حساب های بدهی را به دو دسته تقسیم می کنند: بدهی های جاری و غیر جاری (نام دیگر آنها کوتاه مدت و بلندمدت می باشد). در خصوص بدهی های جاری تعریف آنها به این صورت است که بدهی هایی هستند که موعد پرداخت و سررسید آنها در طی سال یا نهایت در پایان یک سال است.بدهی های جاری به ترتیب نوبت تسویه آنها در ترازنامه طبقه‌بندی می شوند. در هنگام طراحی کدینگ در نرم‌افزار های حسابداری برای بدهی های جاری توصیه می شود از کد” 3″ استفاده گردد. حساب های پرداختنی و مالیات های پرداختنی جزو این بدهی ها هستند. در نقطه مقابل بدهی های بلندمدت آن دسته از بدهی هایی هستند که از نظر موعد پرداخت ، زمان پرداخت این حساب ها و بدهی ها بالای یک سال و طبق توافق با طلبکار است. مالکان هر شرکت یا سازمان حتما به اینکه بدهی های مجموعه از چه نوعی هستند نیاز دارند تا بتوانند برنامه ریزی های سازمان را با توجه به موعد آنها انجام دهند و با پرداخت به موقع اینگونه بدهی ها اعتبار مالی سازمان را بهبود بدهند و همچنین در آینده از این اعتبار بدست آمده دوباره به خوبی استفاده کنند. وامها و تسهیلات مالی که از بانکها دریافت می شود ، در صورتی که سررسید پرداخت آنها بیش از یکسال باشد در طبقه‌بندی “تسهیلات مالی بلند مدت” جای می گیرد. اسناد پرداختنی بلندمدت، دیون رهنی و اوراق قرضه مثال هایی از این بدهی ها هستند.

بدهیهای جاری

حساب پرداختنی: اغلب شرکت ها تلاش می کنند باتوجه به اعتباری که نزد فروشندگان و تامین کنندگان کسب می کنند موجودی انبار خود را افزایش می دهند. در حساب های قابل پرداخت یا حساب پرداختنی شرکت خریدار یک محصول معمولا 30 روز از شرکت تامین کننده محصول مهلت می گیرد تا مبلغ بدهی خود را پرداخت کند. چون مهلت پرداخت این حساب ها اندک است معمولا نیاز به نوشتن قراردادهای قرص و محکم نیست و دو مجموعه برای پرداخت اینگونه بدهی ها به صورت کلامی باهم توافق می کنند.

هزینه های جمع آوری شده: دوره های هزینه معمولا قبل از یک دوره ی حسابداری تمام می شود ، بنابراین زمانی که سازمان ها هزینه برای خرید وسایل و ابزارهای مورد استفاده در پروژه می پردازند، عملا به آنها بابت این هزینه ها تا پایان همان سال مالی، پرداختی صورت نمی گیرد. تمام این هزینه هایی که برای خرید این وسایل یا موارد دیگر پرداخت می شود برای سازمان بدهی به بار می آورند. به عنوان مثال صورتحساب ابزار ماه جاری معمولا به دلیل انجام پروژه هایی است که موعد تحویل آن ها در ماه بعد است. کارفرما زمانی که پروژه را تحویل گرفت با شرکت تسویه حساب میکند بنابراین ممکن است مقداری از بدهی های شرکت هم زمان تسویه حساب بازپرداخت شوند.

بدهی های غیر جاری

اوراق قرضه پرداختنی: اوراق قرضه بسیاری از اوقات توسط شرکت ها به مردم فروخته می شود تا بتوانند رشد آینده خود را تامین کنند. اوراق قرضه از اوراق بهادار است و قراردادی است که به موجب آن شرکتی که این اسناد را ارائه می دهد و می فروشد متعهد می‌شود مبالغ مشخصی (بهره سالانه) را در زمان‌هایی خاص به دریافت کننده آن اوراق پرداخت کند و در زمان مشخص (سررسید) اصل مبلغ را باز پرداخت کند. دارنده اوراق به عنوان بستانکار حق دریافت اصل و بهره آن را دارد ولی هیچ مالکیتی در شرکت ندارد. اغلب این اوراق جزو بدهی های غیر جاری محسوب می شوند.

یادداشت های پرداختنی : اسناد تجاری یا یادداشت های پرداختنی اسنادی هستند که از سوی یک نهاد به واسطۀ دریافت کالا یا خدمات صادر می شود و یک قرارداد بلندمدت برای قرض گرفتن پول از یک شخص دیگر است. رایج ترینِ این یادداشت ها وام های رهنی و یادداشت های شخصی هستند.

پیش پرداخت ها: پیش پرداخت ها از بدهی های دیگر کمی متفاوت است، زیرا قرض گرفتن مستقیم را شامل نمی شود. پیش پرداخت زمانی حاصل می شود که یک خریدار هزینه یک کالا یا خدمات را به شرکت پرداخت میکند اما کالا یا خدمت خود را دریافت نکرده است. در این حالت شرکت باید میزان بدهی خود را به طور دقیق مشخص کند زیرا در قبال تحویل کالای خریداری شده به مشتری مسئول است.